HANİFİ YILMAZ

  DOĞUMU: 1953 Kahramanmaraş doğumlu.

  ÖĞRENİMİ: İmam Hatip Lisesi ve Ticaret Lisesinden sonra Ankara İktisadi ve Ticari İlimler Akademisi Ekonomi Maliye Bölümünden mezun oldu.

  Sekiz yaşında babasını  kaybetti. Yoksulluk denilen çilelerle tanıştı.

YAPTIKLARI

1. 1975-76 Yıllarında Çalışma Bakanlığının çeşitli birimlerinde iki yıl memurluk yaptı.

2. 1980 ile 1990 arasında İstanbul'da hayat mücadelesi devam etti. Bakırcılık imalatı ile tanıştı. Çetin İstanbul hayatının ardından ağabeyinin ani vefatı üzerine tekrar memleketi Kahramanmaraş'a döndü, Bakırcılık işletmeciliğinde on yıl müdürlük yaptı ve emekli oldu.

3. Özel sektörde İdarecilik yaptı.

4. 20 yıl Bakırcılık işletmeciliği yaptı.

MEDENİ HALİ: Bir erkek, iki kızı ve yedi torunu var.

  Emekli.

EDEBİ HAYATI: Bir süre şiire ara verse de boş durmadı. Yazdıklarının beğeni toplaması karşısında şiire yeniden ağırlık verdi.

  Şiirleri, USARE ve VESSELAM dergilerinde yayınlanıyor.

ESERLERİ

· VUSLATIN IRMAKLARI kitabı yayında.

· AMENTÜNÜN DİVANI ve GAZEL isimli şiir kitaplarının hazırlığı içinde.

----------

şiirlerinden örnekler

ÇAY VE MEHTAP

Yine mehtaba daldım, seyre derman az gelir

Hülyalarım karışır, gönle ferman az gelir

Bir asil çayın demi, dostluk ederken bana

Karıştırırken sesi, sanki ruha saz gelir

Ay kurtulsun buluttan, Cemaliyle parlasın

Sevdalı gönüllere, Seyr-i Nurdan haz gelir

Binbir temâşâ ile geçer gider ilkbahar

Sevdadan titreyene, şifa olur yaz gelir

Kalbi hüşyar olanlar, Mevlâ'sını dost bilir

Elin Arşa uzatır, dillere niyaz gelir

Bulutlar arasında, yine saklandı mehtap

Ziyasını kıskanır, göndermeye naz gelir

Sevda nedir bilmeyen, gam yükünü çekmeyen

Yalan olur dünyası, ecel ona tez gelir

Gökte mehtap yerde ben, yalnızlık çilesinde

Küsme sakın cihana, Azrail bir kez gelir

Şairin mısraları, mehtap ile demlenir

Gönül seyranındadır, söze imtiyaz gelir

Yılmaz, sakın aldanma, dünyanın hevesine

İmtihanı kaybetme, nefis çok kurnaz gelir

VUSLATIN IRMAKLARI- Hanifi YILMAZ

----------

DÜNYAYI CENNET SANDIK

Bölüşemedik seni, ölüm yok gibi durduk

Aldandık nefsimize, kötü planlar kurduk

Haklı haksız bilmeden, birbirimizi vurduk

Dünya, değer misin sen! Herkes neyine vurgun!

Bütün güller hep soldu, gönül yorgun, kalp yorgun

Hem cenneti unuttuk, câzibene aldandık

Gerçek mutlu hayatı, sende buluruz sandık

Mevlâ'dan ayrıldıkça, sahteliklere kandık

Dünya, değer misin sen! Herkes neyine vurgun!

Bülbülleri susturdun, güller solgun, kalp yorgun

Süleyman Nebi vardı, cam sarayı havada

Kurda kuşa emreder, kimse kalmaz yuvada

Yok saltanattan eser, kimler kaldı sarayda

Dünya, değer misin sen! Herkes neyine vurgun!

Nice Sultanlar yuttun, gönül dargın, kalp yorgun

Bir garip dünyasın ki, çatık kaşa değmezsin

Bütün canlar yok olur, sen de bunu bilmezsin

Kıyamet koptuğunda, yok olur hiç gelmezsin

Dünya, değer misin sen! Herkes neyine vurgun!

Zaman mekan kaybolur, ruhlar yorgun, kalp yorgun

Dost olanlar söylesin, nizah ve kavga niye

Mutlu olmak istersen, saygı göster sevgiye

Her canlıya sonunda, ecel gelir hediye

Dünya, değer misin sen! Herkes neyine vurgun!

Bir sûra dayanamazsın, zaman yorgun, kalp yorgun

Ey dünya bilmez misin! Senden gelir mayamız

Hakk'ın rızası için, gayri yoktur davamız

Haddini bilmeyene, hadd bildirir Mevlâ'mız

Dünya, değer misin sen! Herkes neyine vurgun!

Tüm canları yutarsın, Yılmaz yorgun, kalp yorgun

VUSLATIN IRMAKLARI - Hanifi YILMAZ

----------

SEVDİK BE USTA

İlk mektepten sonra, babam ile ben

Meslek için sana, geldik be usta

Acı tatlı günler, geçip giderken

Ekmeği bölüştük, yedik be usta!

Edep, âdâb, sanat, senden öğrendik

Haksız durumları, beraber yendik

Âdil davranmayı, şiar edindik

Haklıyı haksızı, bildik be usta!

Bilirim hakkın çok, hiç ödeşemem

Hîleli kazanca, helal diyemem

İhanet edene, selam veremem

Beraber çok hain, gördük be usta!

Çıraklık, kalfalık, devam ederken

Saçlarım uzadı, bıyık terlerken

Bir ayna, bir tarak, erkeklik derken

Sevda kapısına, düştük be usta!

Bir Sevda ki, geldi, ruhumu sardı

Kalbe ateş düştü, benzim sarardı

Daha önümüzde çok işler vardı

Aşkın pınarından, içtik be usta!

Sevda çekmek benim, alın yazımmış

Aşkın ızdırabı, kalbe kazınmış

Usta! Sevdiğim kız, senin kızınmış!

Sakın ha! Hor görme, sevdik be usta!

Sevdanın çilesi, ne zormuş meğer

Severken cânânı, ölmeye değer

Lâyık görür isen, bizi sen eğer

Himmet eyle bize, sevdik be usta!

Bakışların bize, geldi pek yaman

Sevdamıza baktın, görmedin güman

Büyüklük gösterdin, bize her zaman

Teşekkürler sana, sevdik be usta!

VUSLATIN IRMAKLARI- Hanifi YILMAZ

İnsan olanları sevdik be dostlar!

------------------

AÇIKLAMA 

  Hanifi Yılmaz eski ile yeniyi birlikte götürmek istiyor. Acaba başarabilecek mi? diye düşünürken daha şiiri okumamız tamamlanmadan içimize dolan his “evet” diyor.

  Kelimeler hem bizden hem de sizden. Bir dizede çok ağır kelime kullanıyor. “Aman sende” dememiz başlamadan ikinci dizedeki hafif kelimesi geliyor. Bu karşılıklı kullanımların dörtlüğü güzelleştirdiğini görüyoruz. 

  Hanifi Yılmaz’ın ses uyumuna dikkat ederek, kalın ve ince harfleri eşitçe kullanma becerisi şiirine akıcılığı veriyor.

Yine mehtaba daldım, seyre derman az gelir

Hülyalarım karışır, gönle ferman az gelir

  Ozanın yukarıdaki ikiliğinde bilerek sıkça kullandığı “a” sesi, “m ve n” sesiyle eşit kullanıldığından şiire, önce akıcılık sonra da güzellik veriyor.

Lâyık görür isen, bizi sen eğer

Himmet eyle bize, sevdik be usta 

  Yukarıdaki iki dize için de aynı şeyleri söylemek mümkün.

  On iki kelimeden oluşan iki dize, yalnızca kalın seslilerden oluşan iki kelime barındırırken, diğer on kelime ince seslilerden oluşuyor.  Kalın seslilerden oluşan iki kelimenin 1’ini başa getirirken diğerini de sona getiriyor.

  Hanifi Yılmaz’ın  şiirinde ölçüyü kullanması bıktırıcı mı oluyor? Böyle düşünenler olabilir. Ama ilerleyen yıllarda buna fırsat vermeyeceğine inanıyor, ozana başarılar diliyorum.

-------------------------------