HANİFİ KARA

Halk Ozanı - Emekli Eğitimci. 

DOĞUMU: 1945 Yılında Maraş / Elbistan’da  doğdu. 

ÖĞRENİMİ

İLKOKUL:  İlkokulu Alemdar'da,

ORTA:  ortaokulu Elbistan'da,

LİSE: Öğretmen okulunu ise Gaziantep'te okudu.

YÜKSEK OKUL: 1987 yılında, Eskişehir Anadolu Üniversitesi Açık Öğretim Fakültesi Önlisans Bölümünden mezun oldu.

GÖREVİ:  1965 Yılında öğretmenliğe başladı. 1994’de emekli oluncaya kadar öğretmenlik ve yöneticilik görevini sürdürdü.

EDEBİ ÇALIŞMALARI:  Şiirleri  ve yazıları ulusal  ve mahalli gazetelerde, ayrıca ; Dolunay, Hakses, Sevgi Seli, Bizim Ece, Şardağı, Bizim Kalemler, Bir Tebessüm ve Kumru... gibi dergilerde yayınlandı.

ÖDÜLLERİ:  Birçok şiiriyle ödül aldı ve  çok sayıda şiir şölenine katıldı.

YAPTIKLARI: Mahalli TV’lerde,  program,  yapım ve sunuculuğu  yaptı.

 ESERLERİ

1- Güneş ve Yarasalar,             

2- Gönül Pınarından Damlalar,

3- Yüzdeki İmza,

4- Taşlar Toprağa Bağlı,

5- Bir Avuç Özgürlük,

6- Söze Vuran Dalga,

7- Aynadaki Görüntü,

8- Kalemin Gizlediği,

9- Adın Saklı Durur,

10- Pipetleme,

11- Gel Ki Gül Koksun Dünya,

12- Çeşm-i Şehlâ.

---------------------------------------------------------------------------------

Şiirlerinden

1.

Gurbet

O diyarda güneş bir başka batar

Her akşam hüzünle tüllenir gurbet

Olan dertlerime eşlik ederek

Kendi hâl diliyle dillenir gurbet

Hayatta iç içe gül ile diken

Acıyı kim bilir en iyi çeken

Sıladan uzakta derdim bin iken

Her gün çoğalarak dallanır gurbet

Eğil gurbet eğil önümde eğil

Seni bilen sana eyler mi meyil

Bu acı diner mi hiç mümkün değil

Kalpte sarkaç gibi sallanır gurbet

Dağından eksilmez ne sis ne duman

Onu ölüm ile tartmayın aman

Gelir mi Allah’ım sonu ne zaman

Yıllarca özümde yıllanır gurbet

Kara yâd ellerde yer başka yakar

Yavuklu olanı yâr başka yakar

Ayrılık ateşi bir başka yakar

Kor olur içimde küllenir gurbet

27/05/'99

Hanifi KARA

--------

2.

Affet Yâ Rabbi


Dili, kavmi değil de, îmânına bakarak 
Kürtleri ve Türkleri… Lazları da affeyle 
Bakmadan cinsiyete, yaşayan insanları
Erkekleri dulları kızları da affeyle 

Sevâbımız varsa da günâhımız daha çok 
Gel kendini aldatma boş laflara karın tok 
Hiç kimsenin yüzüne bakacak hâlimiz yok 
Günahlarla kararmış yüzleri de affeyle 

Kötü şeylerdir dâim, nefsin hoşuna giden 
Sanki birer kargayız, biz olduk çöplük diden 
Dedi/kodu, gıybeti, diline tesbih eden 
Mâlâyâni söylenen, sözleri de affeyle 

Sonunda pişman olur, övünürse soyuyla 
İnsanlar yargılanır, elbet bir gün huyuyla 
Bedeni ortak edip, işlenen beş duyuyla 
Mahreme nazar eden, gözleri de affeyle. 

Her şeyleri eritir, tuttu mu benim ahım? 
Dese de neye yarar, ben Kral’ım, ben Şah’ım 
Yalvarırım ben sana, ne olursun Allah’ım! 
Affetmeyi seversin, bizleri de affeyle… 

27/10/’10 
Hanifi KARA

--------

3.

açlık  

Mide aç, gönül aç, yaşanır sanma 
Gönül gönül ise sevgiye muhtaç 
Hele bir irdele görünse de tok 
İnsanların çoğu sevgiye aç, aç 

Aşkın KDV’si içinde ekli 
O öyle bir şey ki renkli mi renkli 
Sevgiyle örülmüş yürek gerekli 
Öyle ki takmalı her başa bir taç 

Âşıksa bir insan aşk ile erir 
Sevenler sevdiğin peşinde sürür 
Başka yerde değil kalpte yeşerir 
Bir gönül buldun mu ona sevgi saç 

Sedâyı hapsetsen o büyür gelir 
Sen düzlük istersin hep bayır gelir 
Aşktan mahrum isen ne hayır gelir 
Sevgisiz insandan uzak dur kaç, kaç 

Gönül fırınında pişer o pide 
Aşk denilen sunulmaz ki tepside 
Sevgi özlemiyle, yaşar hepsi de 
Kendin bilen insan gördün ise kaç 

08/09/’12 
Hanifi KARA

--------------------------------------------------------

KELİMELER 

Yad elle: 1. Baba ocağından uzak yerler, gurbet. 
2. Yabancı kimseler, yabancılar. 

Mâlâyâni: Hoşa gitmeyen boş söz. Davranışlar. 
Dedi/kodu,: İnsanların orada bulunmayan bir insanı hunharca eleştirmesi. 
Gıybet: Yerme, akkadan konuş ve çekiştirme. 
------------------------------------------------------