BAZO MEHMET / MEHMET AYAR

MESLEĞİ: Halk Ozanı - Çifci.

  

DOĞUMU: Köyünün halkınca  Bazo Mehmet lakaplı  Halk Ozanı Mehmet AYAR, 1942 yılında, Maraş’ın Göksun ilçesine  bağlı Kanlıkavak kasabasında  doğdu.

ÖĞRENİMİ: İlkokulu yedi yılda zor bitirdi.

AİLE FAKİRDİ
Maraş'ın Göksun İlçesine bağlı Kanlıkavak kasabasında nüfusa kayıtlı bulunan ozan; beş çocuklu fakir bir ailenin erkek çocuklarının büyüğüdür.

*(Bu bilgileri daha önce yazmıştım. Bazı kaynaklar aileyi fakir göstermekte. Küçük kardeş, Ozan Bazo Fazlı ile görüştükten sonra düşüncem değişti. Aile önceleri zenginmiş. Öyle ki, geçen yolcu eve uğrar yemeğini yer, yoluna devam edermiş.)

OZANLARDAN 

OLUŞAN AİLE 

1.  Bazo Mehmet,

2.  Ozan Musa. 

3.  Ozan Fazlı,

4.  Ozan Hatice (Ana).

MESLEĞİ: Çiftçilikle uğraştı.  kara sabanın revaçta olduğu dönemlerde, kağnı ustalığı yapan disiplinli bir babanın himayesinde;  el becerisini geliştirerek, sonraları  marangozluğa  yöneldi.

MEDENİ HALİ: İlkokul 3. Sınıfta nişanlandı,  14 yaşında evlendi. Başından 4 evlilik geçen ozanımızın, 9 çocuğu vardır.

ESERİ: Şiirlerinin bir kısmı, Gönülden Esintiler adlı kitabında yayımlandı.

-----------------------------------------------------------------

şiiri

  

BİRİSİYİM BEN

Atam Türkmen, soyum Türkmen, ben Türkmen

Türkmen boylarının sürüsüyem ben

Kemik Türkmen, ilik Türkmen, kan Türkmen

Geçmiş sülalemin serisiyem ben

Yerleşmiş bu yurda Türkmen ağları

Elbistan ovası, Afşin bağları

Dile destan olan Göksun dağları

İşte o dağların arısıyam ben

Deynek ile düşmanını yıldıran

Kazma, kürek üzerine saldıran

Fransız'ı baltalayan, öldüren

MARAŞ Kalesinin örüsüyem ben

Bütün yaylaları otlu sulaklı

Yemyeşil ormanı dallı budaklı

Aslım Maraş Göksun, Kanlıkavaklı

Mehmet AYAR derler birisiyem ben

----

İBARET

Ayırmayın Kürt'ü, Türk'ü, Çerkez'i

Temelimiz iki eşden ibaret

Anadolu medeniyet merkezi

Ayağın düzeni baştan ibaret

Sırtımızdan uçtu gitti uçanlar

Memleketi soyup soyup kaçanlar

Sen ben diye aramızı açanlar

Çevredeki birkaç uşttan ibaret

Döner durur ticarette pazara

Bir gün olur uğratırlar nazara

Kazancını kim götürdü mezara

Dünya bir hayalden  düşten ibaret

İnsan doğduk  yaşayalım insanca

Kimse birbirine takamasa kanca

Ne yaparsa seviliyor falanca

Ben ağzımı açsam suçtan ibaret

Ayar oğlum ölmüş diye duyarlar

Üzerimde  ne var ise soyarlar

Mezar denen bir çukura koyarlar

Akıbeti iki taştan ibaret

-----

ne gereği var

Alüminyum çıktı krom parlıyor

Dediler bakırın ne gereği var

Elde görüp yeriniyor zorluyor

Gafadaki fikrin ne gereği var

Kimlere bilinir çektiğin çile

Bülbülün feryadı ne verir güle

Nusubet gelirse sabrını dile

Belaya şükrün ne gereği var

Açlığına pençeleşir güreşir

Gide gide bir pisliğe bulaşır

Gezerken de ayağına ulaşır

Arada fakirin ne gereği var

Ayar oğlum ev tavşanı et yiyor

Kör eşeğin kazancını at yiyor

Bizim inek çatal ile ot yiyor

Hayvana ahırın ne gereği var

-----------------------------------------------------------------

Ozanımızın kardeşi,  Ozan Musa Ayar'ın, gençliğinden itibaren el yazıyla tuttuğu  GÜNLÜK  defterini elime geçirmiştim. Defteri incelerken,  içinden 2 adet  EMİNE şiiri çıktı.  Şiirler, Bazo Mehmet (Ozan kardeşlerin büyüğü) imzasını taşıyordu. Durumu, ozan kardeşlerin küçüğü, Ozan Fazlı'ya ilettim. Fazlı Ayar'ın ifadesine göre: Ağabey, Bazo Mehmet,  Konya'da görevli kardeşi Musa'yı ziyarete gider. Ziyaret uzar. Emine adını taşıyan sosyetik bir kadın Başkomiser Musa Ayar'ın makamına dadanmıştır. Kardeş Musa'nın yanında konuk bulunan Ozan Mehmet Ayar'ın şiirdeki gücünü bilmektedir. Bilmektedir çünkü kadın aynı zamanda şiir sevdalısıdır. Ozan kardeşlere; " bana şiir yazacaksınız" diye tutturur. Anlaşılan,  Bazo Mehmet kendisine musallat olan Emine'ye yazdığı iki şiirini kardeşi Musa'nın defteri arasında unutmuştur. 

Bu iki şiir şöyledir:  

EMİNE  1

O kadar uzakta durma

Biraz beri gel Emine

İnsana kalbinden vurma

Dayanmıyor kul Emine

Örnek olayım örgüne

Hayranım senin görgüne

Ya yarına ya bir güne

Görünüyor yol Emine

Gün güne artar kaderim

Döner vatana giderim

Mektupla selam ederim

Cevabını sal Emine

Kocan seni anlamazsa

Biraz canın kaynamazsa

Buna için oynamazsa

Açılır mı kol Emine

Gözüm yoktur akçasında

Mendil olsam bohçasında

Kavaklının  bahçesinde

Gül içinde gül Emine

Unutmayasın Ayar'ı

Herhal bir zalimin yarı

Yanında bir kızıl arı

Sen petekte bal Emine

---- 

EMİNE 2

Konuşurken bal akıyor dilinden

Bu kadar insana yakın Emine

Dışarıya çıkmıyorsun evinden

Gene bir nazarlık takın Emine

Cefa çeken insan gözünden belli

Derdin dökemeyen yüzünden belli

Yanıyor yüreğin sözünden belli

Temiz asaletin kökün Emine

O kara gözlerin hilal kaş ile

Muradına eremezsin düş ile

Yaşanır mı kaderi yok baş ile

Git te bir hocaya bakın Emine

Bilmiyorum nasıl idi ezelin

Güz demeden dökülecek gazelin

Vallahi görmedim senden güzelin

Gücenme sözüme sakın Emine

Kul Ayarım derde sen binler yaşa

Kader ile ben başladım savaşa

Gönülden bilmezle kalma baş başa

Yel estikçe gelsin kokun Emine

            Mehmet Ayar

-----------------------------------------------------------------

-----------------------------------------------------------------